Descrición

Memoria:

A vivenda sitúase nunha parcela urbana cualificada como vivenda colectiva e entre medianeiras pero nace co obxectivo da dar refuxio, en principio, a unha familia de catro pero expondo a posibilidade de crecer nun futuro próximo. Por estas condicións urbanísticas e a necesidade de facer unha mínima vivenda e nunha soa planta, a vivenda elévase do terreo asi xorde o nome de Casa Palomar.

Esta intervención dá como resultado un gran xardín cuberto como "vivenda de verán" e unha casa elevada e captadora de sol como "vivenda de inverno". 

Todo o proceso construtivo exponse baixo tres premisas: industrializable, respectuoso co medio natural e desmontable. Por iso, execútase completamente en seco, con materiais unidos uns a outros en seco, sen formigóns, cementos nin elementos adheridos senón aparafusados na medida do posible.

Os materiais escollidos na súa maioría son de primeira transformación e a vivenda, tanto na súa estrutura como nos seus acabados interiores, está realizada en madeira laminada e aserrada co sistema construtivo de entramado lixeiro de madeira. A vivenda enténdese como un exercicio práctico a pequena escala de como desde a arquitectura pódese construír con maior control industrializadamente, dunha maneira máis respectuosa coa contorna máis próxima e creando contornas habitables saudables.

Descrición

Memoria:

A vivenda está ubicada no lugar de Miraflores, Muros, un pequeno núcleo rural de carácter tradicional, formado por un conxunto de vivendas de pedra e un elevado número de hórreos que no seu día albergaban, secaban e curaban as plantacións de millo. 

A vivenda sitúase nunha parcela de forte pendente, orixinalmente compoñíase de dos volumes adosados que responden ao esquema tradicional de vivenda galega onde os espazos principais eran as cuadras e a cociña: co forno e a fresquera en pedra, pero co paso do tempo engádese un terceiro volume e realízanse unha serie de modificacións que desvirtúan o seu carácter. Os tres volumes adáptanse á pendente, protéxense dos ventos e case se pechan ás imponentes vistas da ría de Muros, dando lugar a un interior compartimentado de espazos reducidos e escuros.

A proposta parte do entendemento do lugar: a escala do núcleo rural, as preexistencias da vivenda, a materialidade da pedra, as vistas 180º da ría e o soleamento son os parámetros que se tiveron en conta á hora de plantexar a actuación. A idea de proxecto busca resaltar a súa identidade: dignificando o preexistente e creando un espazo interior fluído bañado pola luz e dirixido ás vistas.

O interior plantéxase como un espazo fluído no que a modo de percorrido transítase polas distintas alturas e estancias da vivenda desfrutando do carácter singular de cada un dos seus espazos. Xogando coa escala, as conexións visuais e a luz, conséguese crear un sistema espacial continuo que vertebra a experiencia espacial da vivenda.

A madeira, pino galego, como único material que unifica todo o interior, proporciona a calidez e reforza a idea da nova vivenda: o fogar.

Descrición

Memoria:

A construción existente componse de dúas plantas e baixo cuberta con estrutura de muros de mampostería e teitos e cubertas de entramado de madeira e tella. No lado oeste, unha palleira únese á casa a través dun patio.

O novo programa da vivenda pretende modificar o menos posible a configuración estrutural da casa, mantendo os muros de mampostería como resistentes e dispoñendo o programa de tal forma que se poida reducir ao máximo a tabiquería, potenciando a presenza da estrutura portante e espacial actual. 

As actuacións a realizar serán as necesarias para adaptar unha configuración funcional moi unida a un sistema de vida ligado aos traballos agrícolas, a unha nova maneira de vivir a casa, na que os seus habitantes non traballan xa no campo e, polo tanto, necesitan adaptar o existente ás súas novas necesidades.

Sen embargo, esa adaptación do existente ao novo, se se realiza de forma coidadosa e en continuidade construtiva co que hai, lonxe de afectar negativamente á casa, asegurará a súa supervivencia e poderá facela pervivir no tempo.

Os arquitectos pretenden sumar o espazo hoxe non empregado da antiga palleira para os espazos de uso habitual da casa. Para iso, créase un espazo de conexión entre a fachada oeste da casa e a antiga palleira. Este novo espazo actuará como conector entre a sala de estar que se sitúa no recinto da antiga palleira e a cociña da casa, que ocupa toda a renxía oeste da mesma, xusto no lugar onde se situaban as cadras na antiga vivenda.

Descrición

Memoria:

Este campamento turístico formado por 6 cabanas realízase en dúas fases. O programa determinouse en función dos condicionantes de partida do solar e as necesidades das clientas. 

Cada cabana está conformada por muros prefabricados de carga de entramado lixeiro de pinus sylvestris con illamento entre montantes, cunha capa de fibra de xeso cara o interior e un panel superpan tech p5 cara o exterior, ao que hai que engadirlle unha capa de 2 cm de illamento para cortar a ponte térmica dos montantes e unha fachada ventilada rastrelada de pinus pinaster termotratada. Neste caso, buscouse como elemento de cubrición de cuberta o material de máis quilómetro cero na provincia de Ourense, a pizarra, a cal colocouse totalmente en bruto.

Coidouse moito o detalle construtivo, a configuración do espazo e o uso dos materiais.

O proxecto Ecoturismo enclávase nunha paisaxe privilexiada do Ribeiro, zona caracterizada pola súa forte tradición vitivinícola. As cabanas que forman parte do conxunto arquitectónico buscan mimetizarse coa contorna; un bosque afastado do núcleo urbano que durante o día enmarca as visitas do Ribeiro, para rematar cunha impresionante posta de sol. Desde esta perspectiva, os arquitectos decidiron tratar as cabanas non como construcións, senón como pequenos elementos insertados na contorna que non se perciban en exceso.

Ademais de enfatizar armoniosamente coa contorna a través dun deseño coidado e unha cor oscura, tanto en fachada como en cuberta, calquera dos materiais máis empregados no proceso construtivo das mesmas foi pensando nas emisión de manufacturación e transporte, por iso escolleuse madeira e pizarra como principais materiais de cubrición. 

Empregando materiais de quilómetro cero mantense o tecido económico dos oficios, artesáns e construtores locais, ademais do carácter e a diversidade da arquitectura vernácula. A utilización de materiais locais favorece o carácter sostible de calquera edificación xa que se aforran directamente as emisións do transporte do produto. Trátase de materiais que se poden adquirir localmente, que non necesitan ser transformados e, ao final da súa vida útil, pódense devolver ao medio ambiente. O enfoque da arquitectura quilómetro 0 ten como principal obxectivo proporcionar edificacións máis sostibles, saudables, económicas, socialmente accesibles e fortemente ligadas á identidade dos territorios.

Descrición

Memoria: 

Un dos segredos mellor gardados da cidade de Santiago de Compostela atopámolo a beiras do río Sarela... A tan só un quilómetro da Catedral, é precisamente neste lugar onde se produce a excepcional singularidade da supervivencia do último contacto entre a cidade histórica e o seu territorio rural de orixe, cunha riqueza de matices na transición entre o urbano e rural que o converten nun dos espazos máis singulares desde o punto de vista ambiental da contorna inmediata da cidade.

Un lugar onde se mestura o agrario, o doméstico ou o industrial, combinando á perfección o seu uso público como fonte de recursos, de espazos de traballo e de entretemento, así como de pesca, xogo e incluso baño.

Na actualidade, un paseo fluvial acompaña no seu percorrido ao Sarela facendo deste máxico lugar un dos espazos de uso público en contacto directo coa natureza máis emblemáticos de Santiago. Un sendeiro completamente abrazado por carballos e vexetación típica das ribeiras galegas: amieiros, bidueiros, salgueiros, etc; no que podemos atopar, aínda a día de hoxe, antigos muíños e fábricas de curtidos de coiro.

Co obxectivo de potenciar esta relación territorial coa cidade, desenvólvese o Plan Especial de Acondicionamento e Saneamento do Río Sarela e a súa contorna, e que será de aplicación directa no ámbito desta actuación.

Neste contexto, con acceso directo desde o paseo fluvial e a escasos metros do río, xorde a oportunidade da rehabilitación dunha vivenda con alpendre e uns 700 metros de finca, construída a principios dos anos 60, de construción modesta.

A pesar do seu importante estado de abandono e conservación, non é difícil imaxinar a vitalidade e riqueza espacial de tempos pasados. Rodeada de terreos de cultivo, a súa escala e posición estableceron unha relación coa contorna que, dalgunha maneira, débese recuperar e potenciar.

Esta relación terá como protagonista silenciosa á madeira que tan xenerosamente abraza e acompaña á súa contorna... Unha envolvente de madeira de pino cuperizado percorre os cerramentos renovando a súa pel e dotando ao conxunto do carácter e uniformidade necesarios. 

Un gran ventanal encadra o espazo... Un sistema de contraventanas exteriores filtran e gradúan os distintos graos de intimidade e relación, á vez que dotan ao conxunto dos seus alzados de gran dinamismo e protección. Unha habitación, un baño, un espazo en dobre altura, un lucernario, unha cheminea e un moble-escaleira completan a escena.